Noot van de redactie: de productie ‘Scenario’s voor de toekomst’ van jeugdtheater Litoziekla had vorige week in première moeten gaan, maar toen gooide corona roet in het eten.
Regisseur komt op, dit was niet in scène gezet.
Regisseur: ‘Aandachtige toeschouwers, mijn excuses voor de plotse onderbreking maar we moeten hier in spanning stoppen. Een ongewenste gast heeft zichzelf geïnviteerd en is binnengeglipt. Wegens een eigenaardige onzichtbaarheid slagen onze buitenwippers er niet in Rocona weg te krijgen, dus U gaat beter naar huis. Zaait U vooral geen paniek want daar groeit geen duidelijkheid uit. Denk eraan voldoende afstand te houden aangezien je die spelbederver ogenschijnlijk wel kan voelen. Draag zorg voor elkaar.’
Verwarring heerst onder de spelers. Het publiek blijft er kalm bij.
Speler 1: ‘Zou u iets meer afstand kunnen houden?’
Speler 2: ‘Verstand?’
Speler 1: ‘Neen, afstand.’
Speler 2: ‘Ja, ik versta het.’
Speler 1: ‘Maar ver sta je niet. Nog twee tegels volgens de regels.’
Speler 3: ‘De sleutel tot geluk draait twee tellen telkens links in de deur. Ons lot de van vlas vleiende vleugels te plukken…’
Speler 2: ‘Wie regelt de regels?’
Speler 1: ‘Waar ze vandaan komen, maakt niets uit. Ze zijn er voor een reden.’
Speler 2: ‘Dus ze zijn redelijk?’
Speler 1: ‘Met mate.’
Speler 2: ‘Wanneer eindigen de maatregelen?’
Speler 1: ‘Tot de maat vol is.’
Speler 3: ‘Uit de verleidende kast, want ver leidt het geklapper tot…’
Speler 2: ‘Is afstand houden het moeilijkste?’
Speler 1: ‘Het is de gedachte op afstand te zijn. Het lijkt alsof je daarmee niets bereikt. En de onbereikbaarheid die komt uit afstandelijkheid, maakt ons zot.’
Speler 3: ‘Wolken vol wonder en mandarijnkleurige zonnestralen maar zwak worden zwevende gedachten als de hardere klap van …’
Allen tegen speler 3: ‘STOP!’
Speler 3: ‘Ondankbare… Waarom? Ik heb het beste van mezelf nog niet kunnen geven…’
Speler 1: ‘Zo kom je dichter bij een dichter te zijn. We moeten afstand houden.’
Charismatische negatieve gevoelens circuleren gesofisticeerd en subtiel over scène. Rocona heeft ze meegebracht. Ze vallen niet op, maar eens je ze ziet al wat meer. Ze lopen heen en weer, vaak in chaos.
Speler 3: ‘Als men eens in verzen zingt, dan blijft de afstand toch bewaard?’
Speler 1: ‘Vanwaar de vraag, dit lijkt niet waar?’
Speler 3: ‘Verzen begint met ver, dus ja.’
Speler 1: ‘Correct, maar dan ben je toch nog dichter.’
Speler 3: ‘We moeten iets anders verzinnen.’
Speler 1: ‘Zinnen van ver.’
Speler 3: ‘Ik heb geen zin om ver te zijn.’
Speler 1: ‘Verzin dan dat je dichtbij bent, zonder het echt te zijn.’
Speler 3: ‘Ik begin het te voelen. Iets of iemand is nabij.’
De negatieve gevoelens springen in de doofpot die achteraan in de hoek op scène staat. In de doofpot zaten al de hele tijd schuldgevoelens van beslissende machten en opstandige rebelse gedachten van burgers.
Speler 2: ‘Is er niemand die zich vragen stelt? Het is als zwemmen voorbij visserke-vis en happen naar woorden vooral woorden die liever onuitgesproken blijven uit voorzorg niet in schaamte te vallen en ze blijven zweven in de ruimte van een zwijgende oorlog van BOEM paukeslag tot de strekkende arm reikt naar duidelijkheid en bevestiging als enige drijfveer door het golvenvolle water te bewegen. En we vertrouwen niets dat onzichtbaar is want we zijn hoogmoedige wezens die dachten de toekomst te plannen en trachten onbereikbaarheid toch te bereiken; en vertrouwen op wat het oog ziet maar ook het oog werkt met reflecties en spiegeleffecten en toch is ons perspectief beperkt en vooral is het de vrijheid. De vrijheid die afgenomen lijkt om problemen in te perken maar grotere problemen krijgen de kans tot ontplooiing dat we vergeten aan iedereen te denken. Maar de vrijheid die afgenomen lijkt is ook slechts schijn want het zijn de gedachten die meer dan ooit bij sommigen de vrije loop nemen tot zelfs 3 marathons want stoppen gaat niet of je bent verzuurd. Maar laat ons vooral bewust zijn, laat ons niet naïef zijn in de kracht van de aanpassing van de mens.’
Speler 1: ‘Het is moeilijk vragen te stellen wanneer er geen antwoord is. Misschien moet je eens gewoon het woord gewoon bij de dingen plakken. Dan is het zo gewoon, zo eenvoudig.’
Speler 3: ‘Het is gewoon een verandering, ook dat wordt gewoonte.’
Speler 2: ‘Het is gewoon die onzekerheid.’
Speler 3: ‘En dan gewoon onduidelijkheid die daarbij komt.’
Speler 2: ‘Gewoon ook soms een gevoel van onrechtvaardigheid.’
…
Speler 2: ‘En het is de afstand die me nog het meeste raakt.’
Speler 1 en 3: ‘Ook dat raak je wel, gewoon.’
Ontsmette pennen 